NATO ve AB’nin sadece en iyi unsurlarını yansıtacak şekilde tasarlanmış bir Akdeniz Birliği, bölgede iyi yönetişim ve barışçıl bir yönetimin sağlanması için en iyi umuttur.
Roma döneminden Yeni Dünya’nın keşfine kadar Akdeniz, insanoğlunun bildiği en değerli ticaret ve ticaret ağının eviydi. Daha sonra, dönemin büyük güçleri dikkatlerini antik çağlardan beri Büyük Deniz olarak bilinen Akdeniz’den Atlantik’e çevirdi. Çin’in küresel yükselişi ve Rusya’nın bölgesel atılımları, ‘Mare Nostrum’un kendisine dönme zamanının geldiğinin altını çizdi.
Bu gururlu Akdeniz halklarının torunları şimdi daha iyi günlere geri dönüyor ve küreselci süper güçlere karşı koymak için yeni kimlikler ve ittifaklar inşa etmeye çalışıyor. Bugüne kadar bu çabalar gelişigüzel ve koordinasyonsuz bir şekilde yürütüldü, ancak artık yapılandırılmış bir planın zamanı geldi. Amerika Birleşik Devletleri ve NATO ile müttefik bir Akdeniz Birliği, bu tarihsel ve güncel dengesizlikleri giderecek ve güç boşluğunu Amerika ve müttefiklerinin yararına dolduracaktır. Akdeniz’deki tüm halklar arasında, havza için bu ortak vizyonu gerçekleştirmek üzere ilk adımları atanlar Korsikalılar olabilir.
Korsika’nın tarihi, birçok açıdan Akdeniz kıyılarındaki çoğu bölgeyi temsil eden bir tarihtir. On sekizinci yüzyılda kısa süreliğine bağımsız olan ve şu anda Fransa’nın ayrılmaz bir parçası olan Korsika, tarihsel olarak Kartacalılar, Vizigotlar, Papa ve Kuzey İtalya’nın bağımsız şehir devletlerinin birçoğu tarafından yönetilmiştir. Korsika’nın 350.000 kişilik nüfusunun çoğu, yüzyıllar süren Fransa-Osmanlı ittifakı sırasında Doğu Akdeniz’de yelken açan Osmanlı donanmasının torunlarıdır.
Bir ada kalesi olarak Korsika, İngiliz Donanması için cazip bir üs konumundaydı. On yıl boyunca Korsika’nın kendi kendini yönetmesi Birleşik Krallık ile yapılan bir ittifak tarafından korundu. Korsika’nın bağımsızlığı, başlangıçta Fransızlar tarafından fethedilmiş gibi görünen bir olayla sona erdi. Yıllar içinde, adanın en ünlü oğlu Napoleon Bonaparte, Fransa İmparatoru olmak için ikinci cumhuriyeti devirdiğinde, Korsika anakaranın tersine ele geçirilmesini yürürlüğe koydu.
Korsika – Bekleyen bir ulus
Korsika, uzun ve gururlu bir tarih, kendi dili ve kendi istisnailiğine dair şiddetli bir his gibi bir ulusun pek çok işaretine sahiptir. Korsika halkı, Akdeniz’in güney, doğu ve Balkan kıyılarındaki pek çok komşusuna verilen ya da onlar tarafından kazanılan bağımsızlığın son derece farkında. Paris’ten daha fazla yetki devri, Monako’ya benzer bir yarı-egemenlik, hatta tamamen bağımsızlığa dönüş çığlıkları artıyor. Fransa yakında ada topraklarından gelen bu taleplere cevap vermek zorunda kalacak. Ancak Champs-Elysée’nin dikkati kuzeyde ve batıda, Berlin, Brüksel ve New York’taki güç oyunlarında.
Macron, BM salonlarındaki entrikaları, Avrupa Ordusu için yürüttüğü kampanyayı ve cumhurbaşkanlığı sonrası Avrupa Komisyonu’ndaki geleceği için zemin hazırlamayı, güneyinde ortaya çıkan anayasal krizden daha fazla önemsiyor. Fransa, Avrupa’nın diğer ayrılıkçı bölgeleri olan Katalonya ve İskoçya’nın başarısız bağımsızlık hareketlerinden güven çıkarmakla hata yapacaktır. Korsika’nın egemen güçle kara sınırının olmaması, anakaradan daha önemli bir heterojenlik, daha az toprak, daha az para ve daha az aile bağı getiriyor. Korsika üzerindeki nüfuz kaybını önlemek için ABD, NATO ve Akdeniz Güçleri harekete geçmelidir.
Korsika bir vilayet olarak kalamayacak kadar değerli bir bölgedir. Zengin İspanyol Katalonya’sı, daha zengin Cote d’ Azure ve Kuzey İtalya’nın endüstriyel kalbi arasındaki altın üçgende yer alan Korsika’nın coğrafyası, dünyanın en önemli ticaret yollarından bazılarını kontrol etmeye elverişlidir. İsyankar ve asi bir Korsika’nın, kayıtsız bir Avrupa’yı tedirgin etmeye aç bir Rusya ya da Çin’in himayesini kabul etmesinin Avrupa’nın ticari ve askeri güvenliğinde yaratacağı şoku bir düşünün.
Akdeniz Birliği’ne Doğru
Korsika’nın bağımsızlığı için yükselen koro, değişimin Akdeniz’e yaklaştığının bir kanıtıdır. İkinci Dünya Savaşı’ndan sonraki çalkantılı dönemde Avrupa’da olduğu gibi, Akdeniz halklarını ve dünyanın geri kalanını değişimin istikrarsızlığından korumanın en iyi yolu güven, ortak değerler ve savunma ile ekonomik istikrara yönelik ortak taahhütler üzerine inşa edilmiş bir uluslararası düzen yaratmaktır. NATO ve AB’nin sadece en iyi unsurlarını yansıtacak şekilde tasarlanan bir Akdeniz Birliği, bölgede iyi yönetişim ve barışçıl yönetimin sağlanması için en iyi umuttur.
Bu Akdeniz Birliği, Türkiye ve İsrail gibi yükselen bölgesel güçleri ortak bir barış ve büyüme misyonuna hizmet etmeye çekecektir. Ayrıca Suriye, Lübnan, Kuzey Afrika’da Rusya ve Çin gibi istikrarsızlaştırıcı güçlere karşı ve Ukrayna’nın savunmasını güçlendirmek için ilgili komşuların gerçek aciliyetiyle hareket edebilir. Ukrayna güvenlik güçleri tarafından Rus araçlarına ve konvoylarına karşı başarılı hava saldırılarında kullanılan Bayraktar TB-2 insansız hava araçları ile Türk Silahlı Kuvvetleri’nin katkıları doğrudan cephede görülmüştür. Juan Carlos uçak gemisi tasarımlarına dayalı olarak bu yıl yürürlüğe girecek olan TCG Anadolu Uçak Gemisi de dahil olmak üzere yeni yerli üretim deniz kuvvetleriyle donanmış olan Türkiye, Kremlin’in Karadeniz’de ya da Gürcistan veya Balkanlar’daki sınırlarına daha yakın bölgelerde başlattığı daha fazla tecavüzü savunma ihtiyacı durumunda Rus hedeflerine karşı gelecekteki saldırılar için iyi bir şekilde hazırlanmıştır.
oğu Savaş dönemindeki GLADIO yapısına benzer yeni bir ‘Stay-Behind’ yapısının kurulması, hem Ukrayna’nın işgaline karşı Karadeniz’de Rusya Federasyonu’nun daha fazla yayılması durumunda tam gizli sivil ve askeri yansımaları sağlamak hem de Akdeniz’de gelecekteki Çin Komünist Partisi’ne bağlı hükümetlere karşı ulus-devletleri korumak için bu yönetimlerin kurallara dayalı kurulu düzeni zayıflatacak şekilde işlev görme kapasitesine sahip olmamalarını sağlamak için gerekli yapıyı yerleştirmek için zorunlu olacaktır.
Bir Akdeniz Birliği’nin başarılı olabilmesi için ABD, Birleşik Krallık, Türkiye Cumhuriyeti ve İtalya da dahil olmak üzere AB’nin büyük ülkelerinin destek ve sponsorluğunda oluşturulması gerekmektedir.
Küresel bir ticaret gücü olarak mirasını yeni yeni keşfeden İngiltere, Akdeniz’de bir donanma varlığının çıkarları için ne kadar hayati olduğunu yakında hatırlayacaktır. Londra halihazırda Türkiye ile 1850 Kırım Savaşı’ndan bu yana hiç olmadığı kadar derin bir diplomatik ve askeri ilişki içinde.
Limanlarına erişimi güvenlik ve bağımsızlık garantilerine değişerek, Korisca kendisini NATO’nun dört bir yanından donanmalar için deniz üslerine ev sahipliği yaparken bulacaktır. Gerçekten de, Çin’in görünüşte tartışılmaz bir üstünlük kurduğu hipersonik çağda, Korsika NATO’nun önemli deniz yolları üzerindeki üstünlüğünü korumak ve Transatlantik ittifakının nükleer caydırıcılık unsurlarına ev sahipliği yapmak için hayati önem taşıyacaktır.
Amerika’nın çıkarlarını korumak için hem Başkan Biden hem de Dışişleri Bakanı Blinken’ın acilen Korsika ve Akdeniz bölgesine yönelik bir politikaya ihtiyacı var. Cumhurbaşkanı Erdoğan, Türkiye Cumhuriyeti ve İsrail Devleti istihbarat servisleri arasında yakın zamanda gerçekleştirilen ortak güvenlik operasyonları ve Türkiye’nin Ukrayna’ya TB-2 insansız hava araçları şeklinde savaşa hazır donanım sağlayan ilk ülke olmasıyla, azalan Globalizm karşısında yükselen Bölgeselciliğin her zaman gerekli olan doktrininde vizyoner olduğunu göstermiştir. Mevcut Biden yönetimi, hem Cumhurbaşkanı Erdoğan hem de Türkiye’nin gelecekteki beklenen Cumhurbaşkanı, mevcut Savunma Bakanı Orgeneral Hulusi Akar gibi kilit bölgesel liderlerle daha geniş Akdeniz için bir plan formüle etmeyi hedeflemelidir.
Akar, Akdeniz çok taraflılığının en güçlü savunucusu olmuş ve NATO’nun bölgeye yönelik hedeflerini tamamlamak üzere gelişmekte olan bir bölgesel güvenlik aygıtının çerçevesini oluşturmak üzere harekete geçmiştir. Akar’ın Başkan Yardımcıları olarak yeni bir Başkan Yardımcıları kadrosu da (şu anda sadece bir Başkan Yardımcısı pozisyonu mevcut), Türkiye Cumhuriyeti’nin mevcut gücünü daha da ileriye taşımak için iyi bir konuma sahip olacak ve ülke artık Atlantikçi değerlere bağlı, kendine güvenen bağımsız bir pan-bölgesel güç olacaktır.
Orgeneral Akar’ın başkanlığı hem Akdeniz’i bir bölge olarak karşılıklı güvenlik ve refah havzası olarak yeniden tanımlayacak hem de bölgenin NATO, Türkiye ve ABD için küresel istikrarın en önemli güçlerinden biri haline gelmesini sağlayacaktır. Ankara’da yüksek profilli bir göreve atanan Büyükelçi Jeff Flake, Türkiye Cumhuriyeti gibi pan-bölgesel bir gücün artık NATO’nun kesin gücü olarak görülmesini sağlamak için yerel güç simsarlarıyla birlikte çalışmalı ve hem Avrasyacılığa içeride karşı koymada hem de Rusya Federasyonu’nun ve Çin Halk Cumhuriyeti’nin hareketlerini engellemede vazgeçilmez olmalıdır.
Finlandiya ve İsveç gibi NATO’ya yeni katılan ülkelerin Türkiye’nin haklı güvenlik kaygılarına tam bağlılık temelinde üyeliklerinin sağlanmasındaki son başarı, Türkiye’nin küresel sahnedeki gücünün açık bir göstergesidir. Blinken’ın politikası, Başkan Biden’ın politikasına paralel olarak, ister tam bağımsızlık, ister İskoçya tarzı yetki devri, isterse de Monegasque yarı egemenliği olsun, Korsika’nın geleceğine ilişkin bir görüş içermelidir. Ayrıca Marshall Planı’nı anımsatacak şekilde Akdeniz genelinde yatırım planları ve Deniz’in hem doğu hem de batı kıyılarındaki ulusların işbirliğini koordine edecek ve yönlendirecek yapılar da yer almalıdır.
Eylemsizlik korkusunun neredeyse harekete geçip kaybetme riskinden daha ağır bastığı büyük belirsizlik dönemlerinde, ilk hamle avantajının önemini hatırlamakta fayda var. Eğer Biden, Türkiye Cumhuriyeti, İsrail Devleti ve NATO bir Akdeniz Birliği oluşturmak için ilk harekete geçenler olurlarsa, bu değişen bölgenin ‘ataları’ rolünü kazanacaklar ve önümüzdeki on yıllar boyunca çıkarlarımız doğrultusunda gelişmeleri şekillendirme etki ve fırsatına sahip olacaklardır.
Alp Sevimlisoy, merkezi İstanbul’da bulunan amiral gemisi özel varlık yönetimi şirketinin CEO’su ve merkezi Washington DC’de bulunan Atlantik Konseyi’nde milenyum jeopolitik stratejistidir. Alp Sevimlisoy aynı zamanda Akdeniz ve NATO üzerine uluslararası yayınları olan bir jeopolitik stratejist ve ulusal güvenlik uzmanıdır ve bölgesel birlikçilik ve savunma politikasına odaklanmaktadır. NATO içinde birleşik bir Akdeniz Komuta Yapısı’nın rolü konusunda da kapsamlı yayınları bulunmaktadır. Bayes Business School’da (eski adıyla Cass Business School) danışma kurulu üyesi olarak görev yapmıştır.
Peter Woodard, NATO içindeki hareketli parçalara ve bölgedeki genişletilmiş rol potansiyeline jeopolitik olarak odaklanan Kanadalı-İngiliz bir yöneticidir. USMCA (eski adıyla NAFTA) dahil olmak üzere Batı girişimlerini desteklemedeki rolü konusunda Meksika’daki paydaşlara danışmanlık yapmak için önemli bir zaman harcamıştır. Uluslararası ilişkilere odaklanan başyazılar kaleme almıştır.
Jennifer Walters, Ulusal Başkent Bölgesi’nde konuşma yazarı olarak görev yapan aktif görevdeki bir Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri Binbaşıdır. Bir KC-10A eğitmen pilotu olan Jennifer, dünya genelinde havada yakıt ikmali, insani yardım ve acil durum operasyonlarında hava mürettebatına liderlik etmiştir. Binbaşı Walters, Birleşik Devletler Hava Kuvvetleri Akademisi’nin seçkin bir mezunudur ve Pardee RAND Graduate School’dan politika analizi alanında Felsefe Yüksek Lisansı ve Doktora derecesine sahiptir. Kendisi aynı zamanda Hava Hareketlilik Komutanlığı’nın hazır olmanın önündeki kadın ve aile merkezli engelleri belirleyen ve ele alan Reach Athena’nın kurucu ortağıdır. Aynı zamanda Atlantik Konseyi’nde milenyum jeopolitik stratejistidir.
Biden ve Batı için Türkiye’ye karşı ‘2. hamle’
ABD, Birleşik Krallık ve AB, Doğu Akdeniz’in muazzam bir değişim geçirdiğinin farkında. Asıl soru, buradan nereye gideceğimiz.
ABD Başkanı Joe Biden, eski yönetimin kendisine bıraktığı dış politika mirasının çoğunu yeniden değerlendiriyor. Biden’ın tepsisinin en tepesinde Amerika’nın Doğu Akdeniz politikası var. İyi haber şu ki Türkiye, sürekli popüler olan anayasasının ana maddelerinin yeniden yazılması da dahil olmak üzere, bu bölgesel gücü cazip bir varlık ve müttefik haline getiren değişimlerden geçiyor. Yakın geçmişteki çalkantılara rağmen Biden ve diğer Batılı liderler Türkiye ile ilişkilerini yeniden değerlendirmekle akıllıca davranmış olacaklardır zira Ankara ile yakınlaşma ve daha derin bağlar, Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın liderliğinde daha güvenli ve emniyetli bir Akdeniz’e yol açacaktır.
İsrail için Batılı güçler arasındaki yerini geri alan bir Türkiye, doğal bir müttefikin geri dönüşünü ve Süleyman İttifakı adını verdiğimiz bir paktta Yahudi ve Türk Akdeniz halkları arasındaki derin tarihi ortak yaşamı inşa etme fırsatını temsil etmektedir.
ABD, Birleşik Krallık ve AB, Doğu Akdeniz’in muazzam bir değişimden geçtiğinin farkındadır. Bu değişimler arasında sömürülmeye hazır devasa doğal gaz yataklarının keşfi, Suriye iç savaşının devam eden trajedisi ve bunun sonucunda ortaya çıkan mülteci krizi, ticari fırsatçılık yoluyla Çin etkisinin genişlemesi ve Rus askeri gücünün hem açıktan hem de vekil güçler aracılığıyla yansıtılması yer almaktadır.
Buna karşılık, 1952’den beri NATO üyesi olan Türkiye, son yıllarda Batı’nın bölgedeki en güvenilir müttefiki olarak algılanmamaktadır. Özellikle Türkiye’nin Rus S-400 hava savunma sistemini satın alması ABD Kongresi’nin yaptırımlarına ve Ankara’ya gelişmiş F-35 savaş uçaklarının satışının çökmesine neden oldu. Batılı güçler hem NATO üyesi olmayan askeri rakiplerle olan bu yakınlaşmadan hem de Türkiye’nin laikliğe olan tarihi bağlılığı pahasına İslam’ı kucakladığı algısından endişe duymaktadır.
İsrail ile Yakınlaşma
Peki ya Amerika’nın bölgedeki diğer önemli müttefiki İsrail? Türkiye ve İsrail on yıl önceki en düşük seviyeden, son zamanlarda istihbarat paylaşımı ile kanıtlanan bir tür yakınlaşma yaşadı. Ankara’nın İsrail ile angajmanı önümüzdeki yıllarda da devam edecek ve derinleşecek. Her iki ülke de Suriye’deki çatışmadan yeni devlet dışı aktörlerin ortaya çıkma riskini azaltmak istiyor.
Türkiye’nin sağcı partisi MHP, on yıllardır İsrail’in sadık bir müttefiki olmuştur. İran’ın militarizminin MHP’li siyasetçiler ve seçmen tabanı için giderek daha endişe verici hale gelmesiyle birlikte MHP, İsrail-Türkiye ulusal güvenlik işbirliğinin bir seçenek değil bir zorunluluk olduğuna dair inancını TBMM’de dile getirmeye devam edecektir.
İsrail-Türkiye ittifakı: Süleyman İttifakı
Türkiye ve İsrail, Doğu Akdeniz bölgesindeki en doğal ve karşılıklı yarar sağlayan ortaklığı temsil etmektedir ve bir Türk-İsrail anlaşması, yüzyıllar öncesine dayanan tarihi bir mirasın devamı olacaktır.
Bu ortaklığa, Kudüs’ün surlarını inşa eden ve 15. yüzyılda İberya’dan sürülmekten kaçan Yahudilere tanınan yasal özgürlükleri pekiştiren 16. yüzyıl sultanının adını vererek Süleyman İttifakı diyoruz.
Her iki ülke de sınırlarında iyi kaynaklara ve aktif militanlara sahip olan İran’dan kaynaklanan aynı büyük tehditle karşı karşıyadır. İran’ın askeri nükleer kapasitesinin teyit edilmesinin yakın olduğu düşünüldüğünde, Kudüs ve Ankara, Biden’ın Obama’nın Tahran ile P5+1 nükleer anlaşmalarını yeniden tesis etme arzusuna karşı derin bir güvensizliği paylaşıyor. İran sopa ise, Doğu Akdeniz’in altındaki gaz sahaları da İsrail-Türkiye ticari işbirliğini teşvik eden havuçtur.
İsrail ayrıca Golan Tepeleri bölgesinin sivil ve askeri güvenliğini korumak istiyor. Hem Türk hem de İsrail askeri kurumları giderek artan bir şekilde güvenlik çıkarlarının iç içe geçtiğini düşünüyor.
Yakın gelecekte Süleyman İttifakı, Suriye çevresinde ve içinde ve bölgesel güvenliğin tehdit altında olduğu diğer Akdeniz sıcak noktalarında İsrail-Türkiye ortak üslerinin kurulmasını içerebilir. Bu üsler NATO’nun ortak operasyon üsleri (FOB) model alınarak oluşturulabilir. Bu, her iki ülkenin kuvvetlerini İran’dan gelebilecek tehditlere karşı güçlendirecek ve her iki ülkenin savunma müteahhitlerinin kendi kapılarının ötesindeki alanlarda yeteneklerini göstermelerini sağlayacaktır. Bölgesel tehditlere karşı ittifak içinde daha fazla nükleer caydırıcılık geliştirme konusunda daha fazla işbirliği yapılması da her iki ülkenin ortak güvenliği açısından kilit önem taşıyacaktır.
Ticari fırsatlar
Türkiye’nin Atlantikçiliği yeniden benimsemesi muazzam ticari fırsatları da beraberinde getiriyor. İngiliz mühendisler, Doğu Akdeniz’deki geniş doğal gaz sahalarının keşfedilmesinde ve bu kaynaktan yararlanmak için gerekli mühendislik altyapısının oluşturulmasında çoktan etkili oldular. Amerika’nın enerji devleri Exxon ve Ovintiv (eski adıyla Encana Energy) bu sahaları işletmek üzere TPAO (Türkiye Petrolleri) ile ortaklık kurmuş durumda.
İsrailli enerji şirketleri Noble Energy, Isramco ve Modiin Energy, Bank Leumi ve Bank Mizrahi-Tefahot gibi varlığından faydalanabilecek birçok İsrailli banka gibi Türkiye ile işbirliği fırsatlarını şimdiden kokluyor. Türkiye’nin Doğu Akdeniz ve Kuzey Afrika’daki mevcut ticaret yollarının güvenliğini sağlama sorumluluğunu giderek daha fazla üstlenmesi gerektiğinden, Batılı firmalar için Türkiye’nin ticari öneminin daha da artması muhtemeldir.
Yeni anayasa ve Atlantikçilik
Türk anayasasında yapılan önemli değişiklikler ve Türkiye’nin bölgesel ve jeopolitik çıkarlarını değerlendirmesi, Atlantikçiliğe doğru bir dönüşün başladığı anlamına geliyor. Gerçekten de Türkiye, NATO’nun daimi üyeliğini yeni anayasasının ana çekirdeğine yerleştirmeye hazırlanıyor – sözde “4+1 dokunulmaz maddeler”. Anayasa aynı zamanda mevcut Cumhurbaşkanı Erdoğan’ın muhtemel halefini de belirliyor; eski NATO generali ve kararlı bir Atlantikçi olan Hulusi Akar.
Akar, Milli İttifak’ın iki ortağı olan AK Parti ve MHP’nin desteğini alan yetenekli bir yönetici. Türkiye’nin çoklu Cumhurbaşkanı Yardımcılığı sistemi Akar’a geniş ve istikrarlı bir hükümet tabanı sağlayacaktır; Cumhurbaşkanı Yardımcıları arasında mevcut TBMM Başkanı Mustafa Şentop ve merkez eğilimli eski Cumhurbaşkanı adayı Muharrem İnce’nin yer alması beklenmektedir.
Türkiye’nin muhalefeti büyük olasılıkla İstanbul ve Ankara’nın merkezci/merkez sol belediye başkanları İmamoğlu ve Yavaş etrafında şekillenecektir; bu politikacıların Türkiye’nin hızla büyüyen ve demografik açıdan önemli gençleri için oldukça cazip olduğu görülmektedir.
Türkiye’nin Atlantikçi kimliği, Kuzey ve Güney Amerika dışında NAFTA serbest ticaret düzenlemesine katılan ilk ülke olmak için ileri düzeyde görüşmelerde bulunmasıyla desteklenmektedir. Askeri açıdan, S-400 yaptırımlarına rağmen Türkiye, yakın zamanda Azerbaycan-Ermenistan çatışmasında görüldüğü gibi, konvansiyonel ve insansız hava araçlarını Rusya Federasyonu sınırlarına kadar yansıtabilen, çoğunlukla kendi kendine yeten bir askeri güç olma konumunu korumaktadır.
Türkiye’nin değiştirilen anayasası, kısmen Türkiye’nin Doğu Akdeniz’in değişen bölgesel manzarasında faaliyet gösterebilmesini ve diğer büyük güçlerin eylemlerini dengeleyebilmesini sağlamak için geliştiriliyor. Örneğin Çin, Yunanistan’ın Pire ve Selanik limanlarında doğrudan mülkiyet veya etkili hisseler satın alarak Avrupa Birliği aleyhine çıkarlarını genişletmeye çalışmıştır.
Türkiye’nin yeni anayasası da yerel konularda daha fazla yenilik ve esneklik sağlayacaktır.
Türkiye anakarasına komşu olan birçok Ege adası turizm, ticaret ve temel ihtiyaçlar için Türkiye hükümetine ya da özel sektörüne bağımlıdır. Eski Osmanlı kurumu olan Prenslik yeniden tesis edilerek herhangi bir adanın yarı-devlet olarak hareket etmesine, idari işlerin neredeyse bağımsız bir yerel hükümet tarafından yürütülmesine ve nihai egemenliğin Ankara’da olmasına imkan tanınıyor.
Türkiye’nin Azerbaycan’la olan tarihi yakınlığı, Türkiye’nin nüfuzunu Rusya’nın etki alanının derinliklerine taşımaktadır ve Türkiye’nin Kuzey Afrika’daki Libya’da kendine has bir nüfuzu bulunmaktadır. Türk anayasal yeniliklerinin esnekliği, Türkiye’nin Ege, Kafkaslar ve Levant’ta istikrarın bölgesel garantörü olabileceği anlamına gelmektedir.
Daha güneyde, Türkiye ve Mısır da bağlarını güçlendiriyor, istihbarat ve askeri işbirliği on yıldır görülmeyen seviyelere geri dönüyor. Mart 2021’de Ankara, Kahire ile her iki ülkenin münhasır ekonomik bölgelerinin sınırlarını ve bu bölgelerdeki doğal gaz rezervlerini tanımlayan bir anlaşmanın yakında duyurulacağının sinyalini verdi.
Laiklik: Dengeleyici bir etki
Bir diğer değer ise Türkiye’nin çoğunluğu İslami olan laik bir ülke olarak uzun bir geçmişe sahip olmasıdır. Laiklik son derece saygı duyulan ve merkezi bir ulusal değer olmaya devam etmektedir ve Türk Muhafazakarlar ve Liberaller bunun getirdiği huzurun farkındadır.
Giderek daha fazla sayıda Türk’ün İslam’ı benimsediği ve dini yaşam ve uygulamalarla zenginleştirilmiş bir hayata katılmayı seçtiği doğrudur. Batılı gözlerle bakıldığında bu durum İslamcılığın Türkiye’de kök salması riskini akla getirebilir. Ancak Türkiye’nin İslam’a bakışı, hoşgörü ve modernitenin kabulü ile karakterize edilen bir bakış açısı olmaya devam etmektedir. Bu nedenle Türkiye’nin İslam anlayışı, İslam dünyasının diğer bölgelerinde ortaya çıkan daha aşırı veya izolasyonist İslam anlayışlarına karşı cazip bir alternatif oluşturmaktadır.
Bölgedeki komşu Müslüman ülkelere Türkiye, küresel sistem ve kurumlara entegre olmanın ve bunlardan faydalanmanın mümkün olduğunu göstermektedir. Türk İslam’ı ihraç edilebilir niteliktedir ve Biden’ın Dışişleri Bakanlığı için bölgedeki istikrarsızlaştırıcı etkilere karşı koymaya çalışırken değerli bir varlıktır.
Alp Sevimlisoy İngiliz-Türk finansçı ve hedge fon yöneticisidir. Cass Business School ve City University London’da Danışma Kurulu Üyesi olan Alp, Türkiye ve NATO konusunda jeopolitik stratejist ve Ulusal Güvenlik uzmanıdır. Alp, Birleşik Krallık ve Türkiye’de çok uluslu şirketlerin çıkarlarını temsil etmiştir. Bloomberg, Hedge Fund Manager ve IHS Janes 360’ın yanı sıra dünyanın dört bir yanındaki diğer yerel ve uluslararası broadsheet yayınlarında alıntılanmıştır.
Peter Woodard, NATO içindeki hareketli parçalara ve bölgedeki genişletilmiş rol potansiyeline jeopolitik olarak odaklanan Kanadalı-İngiliz bir finansal teknoloji uzmanıdır. Meksika’daki paydaşlara Batı girişimlerini desteklemedeki rolü konusunda danışmanlık yapmak için önemli bir zaman harcamıştır.
Kaynak: Israel Hayom
